Dag mevrouw zei ze. Ik durf het eigenlijk niet te vragen, maar heeft u 0,30 of misschien 0,40 eurocent voor me. Ik moet namelijk vandaag 3,- bij elkaar sprokkelen. Het Leger des Heils is vol...dus ik moet op zoek naar een andere slaapplaats.
Bent u dakloos ? vroeg ik......Ja.....zei ze met haar hoofd weggedoken in haar capuchon. Ik kom uit een hele gewelddadige relatie en ben weggegaan. Ik moet nu voor mijzelf zorgen, maar ik hoop dat ik binnenkort weer een huisje krijg. Dat lijkt me zo fijn. Als u het niet heeft hoeft het niet hoor, maar misschien kunt u wat missen.
De andere mensen op het station keken mij aan, doet ze het of doet ze het niet? En als ik je nu wat geld geef, dan heb je vannacht een bed en wat te eten? Ja zei ze. Ik graaide in mijn tas naar mijn portemonnee, haalde er 5 euro uit en overhandigde het de lieve dakloze mevrouw. Dank u wel mevrouw..wat heerlijk, nu kan ik ook lekker wat gaan eten. Ik gaf haar een grote glimlach en weg was ze.
Mensen om mij heen keken me hoofdschuddend aan. Ze keken mij aan met een blik.....u wordt in de maling genomen hoor. Ik dacht.....ach deze lieve dakloze mevrouw heeft al problemen genoeg. Je gaat echt niet voor je plezier op straat leven met deze kou.
Ik hoop echt dat ze die nacht een warm bed heeft gevonden ....Misschien heeft ze wel van mijn geld een fles drank gekocht.....dat is ook goed.......de waarheid zal ik nooit weten......en dat hoeft ook niet.
MarijkeF
Nb. Dit verhaal is ook gepubliceerd in Libelle 15, 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten