zondag 28 juni 2015

Mijn middelbare school maatjes.


De rector was een hele indrukwekkende maar lieve man. Mijn moeder had ooit nog eens les van hem gehad en hij noemde mij dus ook Betty. Ik was namelijk regelmatig bij hem op bezoek, als ik weer eens iets rebels had uitgespookt. 
Een mooi voorbeeld was in de biologieles de voortplanting van fruitvliegjes bestuderen.  Men neme 2 fruitvliegjes in een potje en de week erna waren dat er heel veel. Voor mij was het dan de uitdaging om de fruitvliegjes te laten ontsnappen zonder dat de leraar dat opmerkte. Ik werd natuurlijk gesnapt en de leraar verzocht mij op dwingende toon het lokaal te verlaten. 
We vonden het ook bijzonder interessant om de sigaretten te pikken van onze ouders en deze op te roken in de bosjes bij de school. Wanneer we dan groen en geel in de klas zaten, was het wel de bedoeling dat we er uitgestuurd werden, want we moesten echt even naar de toilet. 

Het was een mooie tijd in de bloei van je leven. Het vormt je zoals je nu bent, maar echt makkelijk was het niet. Je begint dingen te ontdekken, onderweg naar het volwassen worden en je focus verleg je van studie naar het mannelijke schoon. Wat waren we daar druk mee. Zo vermoeiend om constant maar verliefd te zijn en je de hele dag van je mooiste kant te laten zien. Elke pauze zag je als kans om je haar te kammen en je make-up bij te werken. 

Daarna ga je op eigen benen staan, studeren, het huis uit, werken. Het contact met je schoolmaatjes verwatert en je begint aan een nieuw leven. 

En toch als je wat ouder bent, ga je je afvragen hoe het met iedereen gaat. Met je hartsvriendinnen, waar je lief en leed mee deelden. Waar je s'nachts stiekem mee afsprak en dan na de nachtelijke escapades weer probeerde geluidloos de trap op te komen in je ouderlijk huis. Bij je vriendin zogenaamd huiswerk maken, maar dan toch ineens andere plannen hebben, omdat je wist dat je grote liefde met een brommer op de hoek stond van het schoolplein. 

Ik zie ze elk jaar, mijn middelbare schoolvriendinnetjes en wat zijn ze nog leuk. Allemaal verschillende sterke vrouwen met allemaal hun eigen leven en verleden. Getrouwd, gescheiden, kinderen, kleinkinderen. En op z'on bijzondere avond voelen we ons weer zo dicht bij elkaar. De wijn komt op tafel, we halen herinneringen op en ons leven komt voorbij. Het is weer even zoals toen in de fietsenstalling en wat voelt dat weer goed. Het is alsof de tijd dan heeft stil gestaan. 
Ik ben trots op ze en het bijzondere is dat die klik van toen blijft en voor het leven is. Dag lieve schoolmaatjes. Tot volgend jaar, het was weer heerlijk om jullie te zien. Xx 

 

maandag 22 juni 2015

Piet Paniek

Hij werkt er nog niet zo lang, de nieuwe collega. 
Hij ziet er altijd onberispelijk uit. Zijn kleren zijn behoorlijk studentikoos en 
s' morgens begroet hij zijn collega's altijd met een gulle lach. Een beetje een voorbeeldig schoonzoontype. 

Zodra hij binnen is op kantoor gaat zijn versnelling meteen op full speed en installeert hij zichzelf behendig en snel op de flexplek. Want hij heeft het druk...heel druk. De hele dag rent hij van afspraak naar afspraak, propt een broodje naar binnen als lunch en loopt als een wervelwind door het kantoor.

Deze jongen heeft energie....veel energie, misschien te veel energie. 
In zijn vrije tijd moet hij ook veel energie kwijt, dus fietst en zwemt hij de godganse dag in alle weekenden. Een rustpunt heeft hij niet echt, behalve een dochter en een vrouw die af en toe heel hard aan de handrem trekken. 
"Ik zie het af en toe gewoon niet meer zitten, want wat is het druk" zegt hij tegen zijn charmante assistente.  "Het gaat maar door en door" en weg is hij weer. Toch heeft hij bijna alles onder controle. 
Het is een hele aardige vent, maar dat tempo van hem, daar wordt iedereen zenuwachtig van. Zijn assistente dwingt hem tot rust en orde. Ze is charmant met haar blonde krullen, maar hij gunt zichzelf geen tijd om te zien hoe leuk en goed ze eigenlijk is.  De versnelling wordt na 5 minuten weer van 1 naar 5 gezet. Hij komt met gierende banden en vertrekt met gierende banden. 

Je vraagt je wel eens af of z'on jongen daar nou zelf niet moe van wordt. Maar nee, tijd kost geld, dus full speed. 

Eigenlijk moet deze Piet Paniek af en toe gestopt worden. Dat moet wel hardhandig gebeuren. Ik denk dat het handig is om op z'on mannetje een aan-uit knopje te installeren. En als het echt te erg wordt, trekt zijn charmante assistente gewoon de batterijen eruit. 
Ik denk dat dit echt de enige remedie is om hem even in de "zen" stand te krijgen........

En toch..ik zou hem voor geen goud willen missen....soms krijg je er namelijk zelf ook grenzeloze energie van.....







zaterdag 20 juni 2015

Moeder en dochter

Ze stond bij de schriften en agenda's te kijken. Ze was al bijna net zo groot als haar moeder, maar je zag dat ze nog heel jong was. Heel slank, lange benen en geen make-up. Ik schatte haar een jaar of 13. 
"Mam, de dingen die jij uitzoekt zijn echt vet kinderachtig. Ik wil deze en niet die". 
"Ik vind dit echt te duur hoor" zei de moeder. Zo'n boekenhoesje voor zoveel geld. Dat is toch niet normaal". 
De dochter rommelt nog even in het schap en kijkt wederom haar moeder boos aan. ""Jij koopt toch ook dingen die je leuk vindt en waarom moet ik nou met dat domme kaftpapier lopen op school. Vet stom, je doet het maar om je eigen boeken".  Ik zie de moeder onverstoord en een beetje negerend verder kijken in het schap met de schoolbenodigdheden en ze doet nog een poging om haar dochter te overtuigen. "Maar deze lijkt er toch op en is de helft goedkoper".  De dochter is onverbiddelijk. "Ik moet die niet, dat is niet de juiste kleur".  De discussie gaat nog even door, waarop de moeder dan toch uiteindelijk zwicht voor dochter's keuze. Dochterlief kijkt blij en moeder sjokt achter haar aan naar de kassa.

Zomaar een herkenbare situatie bij de Hema. 
Ik heb mij altijd afgevraagd hoe dit toch kan. Waar is de vasthoudendheid  en het consequent zijn van sommige moeders (en vaders ) toch gebleven? 
Met schaamrood op mijn kaken moet ik bekennen dat ik geen haar beter ben. 
Nog steeds zwicht ik regelmatig voor de keuzes van mijn kinderen, ook al ben ik het er niet helemaal mee eens. 

Maar eigenlijk ben ik er achter waarom we dit doen......Het is gewoon de liefde........xx




Een dag vol tranen

"Hij ziet het niet meer met me zitten " zegt ze met tranen in haar ogen. "Hij ziet geen toekomst meer in mij. Hoe kan dat nou, ben ik nou echt zo naïef geweest. We wilden gaan samenwonen. En nu weet hij het ineens niet meer. Hij wil wel vrienden blijven maar dat kan niet als je nog zo gek bent op iemand." Ze gooit haar mooie blonde haar een beetje voor haar gezicht om haar tranen te verbergen voor haar omgeving. 
Haar vriendin geeft haar een papieren zakdoekje om haar tranen te drogen en probeert haar te troosten. 
"Ik begrijp het ook niet" zegt ze tegen haar. "Je bent z'on bijzonder mens, mooi van buiten en mooi van binnen. Maar de liefde kan zo maar een andere wending krijgen. Het komt wel weer goed met je. Dit moet ook weer een plaatsje krijgen, ook al denk je zelf van niet." 
De verdrietige vriendin rommelt in haar tas en haalt haar telefoon te voorschijn. "Ik check toch nog even of ie misschien een berichtje heeft gestuurd " zegt ze. 
"Misschien is het allemaal wel 1 grote vergissing."
Ze kijkt op haar telefoon en stopt 'm met een teleurgestelde blik weer terug. " Het is echt over" zegt ze "en dat doet z'on vreselijke pijn."
De vriendin slaat haar armen om haar heen en geef haar een dikke kus. Ze drinken met een grote teug hun glas wijn leeg en vertrekken samen. 

Zomaar een gesprekje in een grand café. 
Liefdesverdriet....wie kent het gevoel niet? Jong of oud...... Hartzeer...alsof de wereld stilstaat. Maar het gaat altijd weer over. 
En uiteindelijk gaat de zon weer schijnen, want wie wil er nou niet een leven vol liefde? Xx




vrijdag 19 juni 2015

Fitness vrouwtje

Eindelijk heb ik mezelf zo ver dat ik weer fanatiek ga sporten in de gym. Ik kom er regelmatig en gemiddeld 3 x in de week. 

Daar is ze weer .... Het kleine gespierde vrouwtje. Ik kan haar moeilijk schatten qua leeftijd. Je ziet dat ze wel wat ouder is aan haar mooie getekende gezicht met een paar diepe groeven. Haar lijf is strak en ze loopt parmantig in een strakke broek tussen de jeugd door. 
Met verbazing kijk ik iedere keer naar haar. Elk apparaat raakt ze aan met een souplesse en handigheid als een volleerde fitnesster. Heel geroutineerd zorgt ze ervoor dat de juiste gewichten worden ingesteld voor haar fitness oefeningen. 

We raken in gesprek. ' U bent toch ook nog fanatiek op uw leeftijd. Volgens mij bent u hier ook elke week' zeg ik. 
Ja zegt ze en ze stopt even met het apparaat. Ik kom hier 3 x in de week. Ik fitness al 30 jaar. Ik ga niet achter de geraniums zitten. Het oog wil ook wat en ik ben in topvorm. Ik ga nu weer verder hoor. 

Ik kijk om me heen en wil graag eens een nieuw benen apparaat uit proberen. Ik kijk op de gebruiksaanwijzing, dit moet lukken. Na een paar setjes stop ik even. En ineens staat ze naast me. Dame u doet het helemaal niet goed. U moet met deze oefening doorgaan tot u echt niet meer kan. 
Dank u wel dacht ik de volgende ochtend toen ik amper mijn bed kon uitkomen van de spierpijn........het was misschien toch iets te veel van het goede............