donderdag 30 juli 2015

Stoute schoenen

De meeste vrouwen hebben een grote liefde. Hij heet schoenen. Wat is dat toch met die schoenen?
Eigenlijk wil je voor elke gelegenheid een paar andere schoenen of zijn ze alleen maar voor de 'heb'?

Als ik dan toch besluit om een middagje te gaan shoppen, krijg ik een soort hysterisch gevoel over alle schoenen, die ik die middag ga zien, voelen en passen. Er ontstaat een soort focus op mijn toekomstige grote liefde, terwijl ik eigenlijk voor iets heel anders de stad in moet.
Elke schoenenwinkel loop ik in en elke etalage bestudeer ik aandachtig. Het is niet zo dat ik een voorkeur heb voor merken of bepaalde schoenenzaken, maar kritisch over mijn mogelijk nieuwe liefde ben ik wel.
Elke mogelijke nieuwe liefde wordt met een vergrootglas bekeken. Is de vorm mooi, is de kleur goed en eigenlijk het onbelangrijkste 'zitten ze wel goed en kan ik er wel op lopen'. 
Eigenlijk zou dat het belangrijkste moeten zijn. Maar ja, ik kan zwichten voor een paar schoenen waar ik echt verliefd op kan zijn. Ik koop dus regelmatig schoenen waar ik niet op kan lopen. 
Ik noem dat mijn 'verjaardagsfeestjes schoenen'. Je kunt dan namelijk wel pronken met je fantastische high heels, ondanks dat je er geen meter op kan lopen,
Vrouwen, die dan ook op het feestje zijn zeggen dan standaard  ' Jee, dat je daar op kunt lopen'.
Ik zeg dan quasi nonchalant: " Oh nee hoor, geen probleem, gewoon veel oefenen", terwijl de blaarpleister mijn hiel afknelt en ik weet dat ik de volgende dag slippertjes aan moet door de buitensporige afknelling van mijn tenen.  

Mannen vinden schoenen met hoge hakken sexy en vrouwelijk. Het is niet zo dat ik mij daar wat van aantrek, maar eigenlijk hebben ze wel gelijk. Je loopt anders (zeker als ze te hoog zijn) en je voelt je gewoon vrouwelijker als je je hakken aan hebt. Helemaal als je grote liefde (lees schoenen) net nieuw zijn....je kunt er onafgebroken naar staren. Het voelt als een soort verliefdheid. 

Toen ik een paar jaar geleden in New York was, zag ik heel veel vrouwen op straat, die strak in het pak zaten. Toen ik mijn ogen op hun schoenen richtte, verbaasde ik mij erover dat er een paar sneakers parmantig onder hun deftige en zakelijke pakje prijkte. Eigenlijk vond ik dat een vlag op een modderschuit. Of is dat dan gewoon uit praktisch oogpunt? Met je hakken vastzitten in de metro is eigenlijk ook geen optie. Daarnaast zie je dat iedereen haast heeft in NY. Starbucks in hun hand, donut naar binnen proppen en rennen maar. 
Maar wat schetst mijn verbazing een paar jaar later? In mijn dagelijkse treinreis naar kantoor zie ik dat deze trend is overgewaaid naar Nederland. Vrouwen dragen sneakers onder hun mooie pak en lopen met grote tassen waarin hun high heels verstopt zitten.Je kunt je sneakers zelfs gewoon aanhouden op kantoor.  

Ik heb dus een dilemma. Is het dan een optie om op mijn fietsje naar het station te gaan met mijn high heels om vervolgens vast komen te zitten in de trapper met mijn hak, niet meer te kunnen remmen (ik heb een achteruittraprem) en met een klap het fietsenrek in te storten? Of vast te komen zitten in de roltrap om bovenaan vervolgens met tas en al op mijn gezicht te vallen?
Nee dus. Voor mij dus vanaf nu ook maar sneakertjes (die ik overigens gewoon aanhoud op kantoor) en weet je...ik trek af en toe wel gewoon mijn stoute schoenen aan.....ook leuk.....

xx



Een kleine greep uit mijn kast........
   
















maandag 27 juli 2015

Op vakantie met je ouders


Ik neem ze maar weer mee op vakantie, mijn ouders. Ze zijn in de 70, maar nog lekker pittig. 
Pa is net met pensioen en moeder is wel toe aan een weekje zon. Vorig jaar heb ik ze ook meegenomen naar Portugal. Dit jaar gaan we naar Gran Canaria. All inclusive. 
Ik heb 2 hotelkamers geboekt met een lekker zwembad. 

Je merkt gewoon aan veel dingen dat ze wat ouder zijn. Alles wordt 3 x gecheckt of gevraagd.
Toch nog even voor de zekerheid. Het doet mij eraan denken dat mijn moeder, als we in de auto op vakantie gingen, wel 3 x vroeg of de strijkbout wel uit was. En ik moet je eerlijk bekennen, ik heb er zelf ook een handje van.

De lol begon al op Schiphol. We hadden al online ingecheckt. Dus pa kreeg de boarding pass en dan moet je door een poortje heen. Dat ging meteen al mis. Je moet namelijk de barcode op het glazen plaatje leggen. Daar begreep hij helemaal niets van. Gelukkig was er een behulpzame douanier, die dit even voordeed. Wij stonden natuurlijk al lang aan de andere zijde van het poortje'. 

Mijn vader spreekt gewoon Nederlands in het buitenland. Engels? 'Nee hoor, ze begrijpen altijd wat ik bedoel' zegt hij met een grote grijns. Met handen en voeten beeldt hij allerlei dingen uit, bij de receptie van het hotel, in de supermarkt... En als het echt te moeilijk wordt neemt hij zijn kleinzoon mee. Die spreekt vloeiend Engels. Hij zegt dan tegen hem "wij moeten straks samen even weg". Net alsof het een spannende opdracht is, die ze samen moeten volbrengen.  

Het mooiste voorbeeld is dat hij graag een asbak op zijn balkon wilde. 

De schoonmaakster keek hem vragend aan. Hij zei "tippie tippie" en maakte een kloppende beweging met zijn vinger. De schoonmaakster begreep het meteen en stond in een fractie naast hem met een asbak. Eigenlijk gaat er tot nu toe niks fout. Behalve toen hij "la pies la pies" riep toen hij op zoek was naar de toilet. Dat begreep men in Portugal echt niet. Kortom we lachen veel


"S'avonds drink ik met mijn ouders een borrel. We hebben mooie gesprekken over vroeger, over ons gezin, over actuele dingen. Normaal heb je het daar veel te druk voor. Een gezin, je werk, je sociale contacten". 

Laatst vroeg ik hem: 'Jeetje pa, al zo lang getrouwd. Wat is jullie geheim?' 
Als je namelijk ziet hoe die 2 schatten nog met elkaar omgaan na zoveel jaar huwelijk. 
Hij maakt de hele dag grapjes, zij knikt, lacht lief en zegt alleen maar 'o ja'.
'Je moet haar gewoon lekker laten gaan' zegt ie met een brede lach. 'Ze gaat haar eigen gang, niet te veel storen'. 
Mijn moeder doet inderdaad gewoon haar eigen ding. Zit de hele dag lekker te lezen, pakt af en toe een terrasje met hem en laat ook hem lekker met rust. 

Mijn vader is een gentleman, hij complimenteert mijn moeder nog steeds met haar uiterlijk.
 'Wat zie er weer mooi uit, wat heb ik toch een prachtige vrouw'. 
Zij straalt dan.. Zo mooi als je in de 70 bent. 
Zou dat dan het geheim zijn? Leven en laten leven en gewoon blij zijn met elkaar. 

Dus we nemen ze weer lekker mee op vakantie. Heb er zin in en eigenlijk geniet ik er net zo veel van als zij. 
En ach, ik ben gezegend....ik heb ze alle twee nog'. 








maandag 6 juli 2015

Het verlies

"Hij is overleden" zei ze met een snik in haar stem. "Het is nog zo onwerkelijk, maar ik ben blij dat het afgelopen is. Wat heeft hij geleden de laatste paar dagen. Het is mensonterend. Hij is overleden in de nacht. Het ging zoals hij was. Geen poespas, geen pottekijkers en met respect". 
Ze stopt even met praten. Haar zwarte mascara wordt vermengd met een dikke traan en laat een zwart spoor achter op haar wang. 
"Ik ben zo blij dat ik nog bij hem ben geweest. Ik heb hem kunnen knuffelen en heb zijn hand vastgehouden. Hij was een oude brompot, maar hij had altijd toch die twinkeling in zijn ogen. Hij was zo trots op zijn kleinkinderen en kinderen. 
Hij liet dat nooit zo blijken, maar ik voelde dat het zo was. De meeste mensen uit die generatie vinden dat moeilijk om te zeggen, dat is ze ook niet geleerd".

En nu is hij overleden en hij wordt in besloten kring begraven. Wist je dat hij gek was op biljarten ? Hij heeft een kamer vol trofeeën. Ik wil er een paar in zijn kist leggen, dat is toch mooi. Hij was daar ook zo trots op".

"De band met mijn zussen was al sterk, maar is nu nog sterker geworden. We zijn nooit zo knuffelig tegen elkaar, maar nu vielen we elkaar in de armen en lieten elkaar bijna niet meer los. 
Ik word er zo emotioneel van als ik daar nu over nadenk. 
Mijn moeder heeft het heel zwaar. Het is hartverscheurend. Ze zijn al ruim 50 jaar getrouwd en dan moet je verder alleen. Zonder je maatje......" 

"Ik heb mijn herinneringen" zegt ze "en deze zal ik blijven koesteren. Ik draag hem in mijn verdere leven mee in mijn hart. Het is de vader, die mij heeft leren fietsen, die me op mijn donder gaf als mijn vriendje stiekem bleef slapen, die me leerde hoe ik mijn gezonde verstand moest gebruiken en die altijd liefdevol voor mijn moeder zorgde. Het was een bijzonder mens". 
Ze staat op. "Ik ga nu weer naar mijn moeder, er moet zoveel geregeld worden. Tot gauw" en weg is ze. 

En allemaal krijgen we te maken met de dag dat je afscheid moet nemen van je geliefde, van je ouders, van mensen, die je heel dierbaar zijn. 
Het prachtige gedicht van Toon Hermans verwoordt eigenlijk alles. De eenvoud van woorden....ik ben er stil van....
Speciaal voor jou lieve vriendin.......ik wens je veel sterkte vandaag. 

Nu het rouwrumoer rondom je is verstomd

De stoet voorbij is, de schuifelende voeten

Nu voel ik dat er 'n diepe stilte komt

En in de stilte zal ik je opnieuw ontmoeten

En telkens weer zal ik je tegenkomen

We zeggen veel te gauw; het is voorbij

Hij heeft alleen je lichaam weggenomen

Niet wie je was en ook niet wat je zei

Ik zal nog altijd grapjes met je maken

We zullen samen door het stille landschap gaan

Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken

Raak je mijn hart nog duidelijker aan.


Xx

Ps. Wil je me regelmatig volgen? Klik dan op de startpagina (internetversie van deze pagina) op Bloglovin.( rechts op de pagina) Je hoeft alleen maar je mailadres in te vullen. Of laat je mailadres achter in het desbetreffende vakje onder in de pagina. 
Zodra ik iets nieuws plaats, krijg je automatisch een mailtje. Doen=lief 


vrijdag 3 juli 2015

Verre reizen


"Ik ben niet zo'n globetrotter" zegt ze met een reisgids in haar hand. "Ik ben het ook helemaal niet gewend die verre reizen. 
Tegenwoordig is het gewoon om met je hele gezin een verre reis te maken. 
Wij gingen vroeger naar Markelo. 
De tent werd neergezet, het bier voor mijn vader ingegraven en naast onze slaapzak lag een closetrol. Eigenlijk was het heel romantisch.
De kaarsjes werden s'avonds aangestoken en de fles Apfelcorn kwam op de tafel. Iedereen ging bij elkaar zitten, er werd gekaart, er werd gezongen en er werd veel gelachen. 

Vlakbij was een jeugdhonk. Daar kon je cola en bier kopen, er was leuke muziek, dus ik was daar veel met mijn broer. We moesten wel om 23.00 uur thuis zijn. Het was altijd stikdonker in dat bos naar de camping toe. Natuurlijk vonden wij 23.00 uur veel te vroeg. Mijn broer en ik lagen samen in een tentje en uiteraard waren we altijd keurig op tijd thuis, maar dat kwam door onze goede tactiek. Met kleren en schoenen in de slaapzak en dan maar wachten tot we vader hoorde snurken. Dat was niet zo verwonderlijk na de fles apfelcorn. Zachtjes slopen we dan uit de tent om vervolgens weer naar het jeugdhonk te gaan. Prachtige jeugdherinneringen."

"Nu wil ik mijn kinderen wel eens een keer meenemen naar Verweggistan. We hebben heel Europa inmiddels gehad. Dus ik heb nu reisgidsen gehaald over Bali. Zondagmiddag heb ik de pubers voorgesteld om naar Bali te gaan. Met trots legde ik de reisgidsen op tafel. Ze keken er even in en keken elkaar aan. Wat denk je wat ze zeiden?" 

1) Wat moesten ze daar doen?
2) Veel te ver vliegen
3) Hebben ze daar wel een zwembad met veel glijbanen?
4) Hebben ze daar ook stokbrood en cola? We kunnen toch niet 2 weken op rijst leven? 
5) Excursies door de rijstvelden en naar de tempels? Echt niet!
Gewoon lekker strandje, zwembadje, glijbaantje, biljartje, en all inclusive. 
6) Het aller aller belangrijkste....hele dag WiFi mam? 

"De oudste had een ander voorstel". Hij zei "Mam, waarom gaan we niet gewoon naar Portugal? Dat vinden we het allerleukste. Het geld dat je dit jaar dan bespaart, kun je wegzetten voor papa en jezelf. Dan ga je naar New York volgend jaar. Dat is namelijk echt een vette stad. Wij willen wel mee, maar als je met papa alleen gaat is ook goed."  

Ik observeer haar. Je ziet dat ze stapelgek is op haar kinderen, ze krijgt een bepaalde vertederende blik in haar ogen, een echte moederkloek. Ze vervolgt haar gesprek. 

"Mijn ouders zijn binnenkort heel lang getrouwd." Ze slaakt een diepe zucht. 
"Ze willen graag met het hele gezin een weekje weg en ik moet dat regelen. Buitenland is reële optie. Dus ik vroeg aan de jongste puber wat hij het allerleukste vond."

"Laten we maar gewoon naar Centerparc gaan, de Eemhof, mam. Daar heb je zwembadje, glijbaantje, biljartje en all inclusive. Opa vindt dit ook het allerleukste, net als Markelo." 

Ik zie een grote glimlach op haar gezicht verschijnen. 
"Weet je" zegt ze tegen me en kijkt me aan. "Mijn droom om met dolfijnen te zwemmen op Bali werd onmiddellijk de kop ingedrukt. Maar ach meid, mijn tijd komt nog wel. Die dolfijnen zwemmen er over een paar jaar ook nog wel. Mijn kinderen lijken gewoon op mij....niet te ver van huis. Wat maakt het eigenlijk uit waar je zit. Je moet genieten van elkaar en de zon moet schijnen. Maar als je diep in mijn hart kijkt....Markelo blijft toch de allerleukste vakantie....."

Xx