Ode

Ik zit in de tuin en mijn gedachten gaan met me aan de loop. Ik schenk alvast een roseetje in want normaal ben je later uit je werk. Vind het altijd fijn om de dag met je door te nemen zo na het werk. Ik tuur naar de sloot. De zwanen komen elk jaar weer. Ze schooien om brood. Ik loop naar de keuken, pak nog een glas want je komt zo. Luister naar het gebrom van een auto op het pad. Ben je daar? 

Ik schrik van mijn gedachte, ik haal herinneringen op van toen, nog niet zo lang geleden.  

Nee... want je bent daar niet. En je komt ook niet. Nooit meer. Je bent in december tot ons grote verdriet overleden. Je komt niet meer op het pad aanrijden en ons lachend een dikke kus en knuffel geven. Je schenkt geen roseetje meer voor me in om vervolgens je benen op tafel te leggen en me aan te horen wat ik nu weer vandaag allemaal heb meegemaakt. 

Mijn gedachten, onze dierbare herinneringen. Ze blijven met me aan de loop gaan. Alle gebeurtenissen groot of klein, we moeten ze nu met zijn drieën beleven. Maar wat doet het pijn en wat missen we je verschrikkelijk. We doen ons stinkende best en we missen je bij elke mooie gebeurtenis, elke dag, elk uur.  Maar we gaan door, sterk, moedig, en met de kop omhoog zoals we aan je beloofd hebben. 

We proberen ons leven weer op te pakken, heel langzaam, stapje voor stapje. We doen het samen en soms alleen. Dat voelt eenzaam, maar je woorden zitten in mijn hoofd. En ik kende je zo goed dat ik weet dat ik op het goede pad zit en als ik wankel spreek je me toe. Jij bent de reden dat we het gaan redden en jij bent onze weg. 

Niet meer samen herinneringen maken, maar nu met de kinderen, met familie, vrienden of alleen. En soms weggaan om de stilte in het huis te ontvluchten. Rouwen is zo intens dat je het alleen echt kan voelen als je er mee geconfronteerd wordt. 

En de wereld draait door. Keihard. Alsof het niet gebeurd is. Maar bij ons stopt de wereld nog steeds, elke dag, elk uur want je bent en was een fantastische vent, vader en vriend.... wij vergeten je nooit....voor altijd in ons hart....dag lieverd. We houden ons haaks. 

Marijke ❤️

Zorgen

Zorgen om de wereld. Welke moeder heeft dat niet. Ik sla de krant open. Op de voorpagina staat een witte grote vrachtwagen. 

Met het hele gezin op vakantie. Ijsjes eten ,zwemmen, uit eten en vuurwerk kijken in het prachtige Nice. De vakantiestemming zit er vast goed in. Het hele jaar heb je er naar uitgekeken. Fijn met je gezin, je kinderen en misschien opa en oma mee. En dan is er die bijzondere feestdag in Frankrijk. Ze vieren de vrijheid. Het vuurwerk is prachtig, je ziet de kinderen genieten. Mooi he mam. Ademloos en met grote ogen kijken ze naar het prachtige vuurwerk wat de lucht wordt ingeschoten. Ze zijn vast al wat moe. Rode konen van alle indrukken en rozig van de zon en het zwemmen. En dan wordt het geluksgevoel dramatisch beëindigd door een laffe daad. Niet te beschrijven en te bevatten wat er dan gebeurd. 

Ik ben aan de buis gekluisterd, volg het nieuws elk uur. Waar moet het naar toe, waar eindigt dit. 

Ik ga terug naar mijn jeugd. Was het toen zoveel beter? Ik denk aan de treinkaping, aan de terroristische aanslag in München, aan de IRA en aan ETA. De tijd is niet veranderd, het lijkt alleen of het zoveel vaker en heftiger gebeurd. 

De hele wereld is eigenlijk altijd ondergedompeld geweest in dit soort laffe zinloze acties waar onschuldige kinderen en families slachtoffer van zijn geworden. 

Maar wat als mijn dochter straks nietsvermoedend in een trein naar Amsterdam zit? En wat als mijn zoon genietend van een sportwedstrijd op een tribune zit met zijn vader? En wat als ik zelf een leuk concert bezoek. Moet ik mij daar van onthouden? 

Mijn vader zegt altijd 'geen zorgen voor de dag van morgen'. Mooi en lief maar wat leven we in een ontspoorde wereld. 

Ik hoop dat mijn kinderen later blijven strijden tegen onrecht en voor iedereen vrijheid ongeacht ras of huidskleur. Ik hoop dat laffe aanslagen hen bespaard zullen blijven en dat ze zich altijd blijven verzetten tegen dit nutteloze geweld. 

Ik sla de krant maar weer dicht en besef me dat zoveel levens zijn beëindigd om niets. Kleine kinderen, gezinnen, totaal ontwricht door groot verdriet. 

Ik kan alleen maar tegen de daders zeggen....en wat als........je kind omkomt, je je ouders moet begraven, je afscheid moet nemen van je lieve zus of broer, waar je mee opgegroeid bent. 

Ik geloof in liefde en in de goedheid van de mens en blijf dat altijd doen. En als moeder zal ik altijd ongerust blijven....

Ik wens alle moeders, die zich af en toe ook zorgen maken, veel sterkte en wijsheid toe in deze bange dagen.  Maar pluk toch de dag. Er is altijd wel iets moois te zien..... X 

De soldaat

Het was druk in de trein. Ik had een zitplaats bemachtigd in een tussenstuk. Net voor de deuren dichtgingen strompelde hij naar binnen. Een grote vent met een mank been en een arm, die op een onnatuurlijke manier tegen zijn lichaam aanhing. Ik zag een soort opluchting op zijn gezicht dat hij net de trein had gehaald. Ongemakkelijk hing hij tegen de deur aan. 'Wil je hier misschien zitten' vroeg ik hem.' Heel graag mevrouw' zei hij. 'Ik kan helaas niet zo lang staan. Ik ben gewond geraakt tijdens een uitzending. Ik ben soldaat,  ziet u.' 

Ik raakte met hem aan de praat. 

' Wat een toestand in Brussel he mevrouw. Ik ben 4 x uitgezonden, kan u niet vertellen waarheen, want ik heb geheimhoudingsplicht. Maar ik kan u wel vertellen dat het een hel was. Ik ben net terug uit dat land. Ik kan niet meer goed slapen. Ik kom elke week bij de psychiater. Ik krijg slaappillen om de nacht een beetje door te komen, heb geen werk meer door al deze toestanden. Ik ben pas 35 jaar. Laatst  was de buurman vuurwerk aan het af steken midden in de nacht. Hij had een leuk feestje, maar ik raakte volkomen in paniek. Ik krijg de beelden weer terug. U wilt niet weten hoe het daar was. Ik was daar om de burgers te beschermen,  maar het is allemaal zo dubbel. Kindsoldaten, die met een geweer op je af komen lopen. Ik heb een soort verkeerde intuïtie gekregen. Ik voel me nergens meer veilig en vertrouw niemand meer. Ik herken ze hoor die bomgordels. U bent veilig bij mij'. Hij grijnsde, schoof ongemakkelijk op zijn stoel en nam een grote hap van zijn croissantje. 

Ik vond het opmerkelijk dat hij zo om zich heen bleef kijken. Eigenlijk was het nergens voor nodig dat hij zich onveilig voelde. Ik zag een echtpaar zitten met een baby. Een paar mensen met hun laptop tas. Die kwamen gewoon uit kantoor en een handjevol studenten met de bekende Eastpack rugzakken. Een meisje, wat helemaal verdiept was in haar IPhone. 

Toch flitste het door mijn hoofd... De mensen in Brussel kwamen ook gewoon terug van vakantie, kwamen uit hun werk of school, verheugden zich om hun geliefden weer te zien, konden niet wachten om ze weer te omhelzen en waren weer blij om naar huis te gaan. 

'Weet u, mevrouw, ik mis mijn broers, mijn matties. Dat zijn niet mijn echte broers hoor. Dat zijn mijn maten in het leger. U kunt zich niet voorstellen wat een  hechte band je krijgt in al die ellende. Je staat er met zijn allen voor en gaat voor elkaar door het vuur. Ik mis dat zo vreselijk in deze samenleving. Wie kijkt er nu nog tegenwoordig naar elkaar om. Iedereen leeft voor zich, er is weinig echte broederschap. Ik vind er eigenlijk niets meer aan'. 

Mijn trein stopt bijna op het station waar ik moet uitstappen. Ik wil nog zo graag iets zeggen tegen deze dappere vent, maar slik mijn woorden in en denk: 

'Weet je, ik hoop dat jij heel snel de liefde van je leven ontmoet, zodat je weer kunt genieten van je leven en een doel hebt in je leven. Dat je blij bent om weer thuis te zijn, een dikke kus en knuffel krijgt en dat er iemand vreselijk trots is dat jij je leven waagt voor de veiligheid van mensen, die er niet voor gekozen hebben om in zo'n vreselijke omgeving te leven'. 

Met deze laatste gedachten pak ik mijn tas op en loop naar de deur. Ik geef hem een dikke knipoog. 

Dag stoere vent. Het ga je goed en ik hoop dat je al je nare ervaringen ooit een plekje kan geven. Ik ben in elk geval wel trots op je! Want wat moeten we zonder mensen zoals jij! Ik maak een diepe buiging......

Xx 

Mijn opa

Je gaf mij een blaaspijpje met een paar erwten. En als oma naar de keuken liep zette je de koekoeksklok op het hele uur. Je deed het 1 keer voor. Heel hard blazen en dan met het erwtje op de koekoek schieten. Snel de klok weer goed zetten als oma weer binnenkwam. En dan samen proestend op de bank. Wat was dat toch altijd een feest. We hebben het wel 100 keer gedaan, maar het verveelde nooit. 

Ik ging altijd naar je volkstuintje. Je leerde me kruisbessen en aardbeien plukken. Ik mocht je tuinhokje schoonmaken en dan kreeg ik altijd een centje van je voor een patatje. 

Een keer per jaar was het echt feest. Dan was er kermis in ons dorp. Je nam me altijd mee en ik mocht net zoveel in de draaimolen als ik wilde tot ik er bijna misselijk van werd. Ik kreeg altijd een grote roze zuurstok en oliebollen. Oma was daarna altijd boos op je. Je had al je weekgeld opgemaakt, maar het kon je niks schelen. 'Het is voor die kleine meid' zei je dan. 

Je was een zeeman geweest en ademloos luisterde ik naar al je mooie en spannende verhalen. Heel vaak haalde je je dan ook nog je mondharmonica te voorschijn en speelde je oude zeeliederen. En op zaterdag bakte je vaak een visje voor ons. Je stond dan de hele middag in het schuurtje visjes te bakken met zo'n lekker krokant korstje. Als je ging oppassen bij ons thuis haalde je me altijd stiekem uit mijn bed. Samen voor de zwart wit televisie en allemaal programma's kijken die ik normaal niet mocht zien van papa en mama. Lekker cola drinken en pinda's doppen. Jij nam altijd een borreltje en als je moe was ging je lekker voor de warme kolenkachel liggen.

En toen werd je ziek. Je was zo ziek dat je in een bed voor het raam lag in de woonkamer. Ik ging vaak naar je toe, want ik woonde zo vlakbij. Je werd zo vreselijk mager. Gelukkig had je me geleerd hoe ik een shaggie moest draaien. Eten deed je niet meer, maar af en toe roken nog wel. Wat heb ik vreselijk gehuild toen je dood ging. Ik heb na je begrafenis nog een paar nachten bij oma geslapen. Zo was ik toch nog een beetje bij je. 

Inmiddels is het ruim 40 jaar geleden dat je bent overleden. Je was een prachtige en gekke opa en ik kijk nog af en toe naar je foto. Dan ruik ik weer de zware shag, herken ik je oude handen en hoor ik je mondharmonica. 

Die lelijke koekoeksklok van oma sleep ik al jaren met me mee en elke verhuizing kom ik 'm weer tegen. Ik beloof je, ik ga hem binnenkort ophangen. Ik regel een pijpje en een paar erwten en ik ga kijken of ik nu wel die koekoek uit zijn huisje kan schieten. Daarna ga ik dubbel liggen van het lachen en doe ik net of jij er ook een beetje bij bent.

Want opa, jij was echt de leukste, de liefste en de gekste opa van de hele wereld. En weet je.....ik mis je nog steeds.... 

Je kleindochter xx 

Engelen bestaan.......

Kun je je voorstellen dat, als je straks oud bent, je misschien niet meer zo gezond bent, veel dingen niet meer zelfstandig kan doen en hulp moet vragen?
Misschien kun je je eigen bed niet meer inklimmen, geen kopje koffie meer zetten, niet even een boodschapje doen. Het zijn nu hele gewone dingen, waar je niet bij nadenkt. Je krijgt misschien niet zoveel bezoek meer. Je kinderen zijn volwassen, hebben het druk en weinig tijd. Je kennissen en vrienden zijn nog maar op 1 hand te tellen.

Je kunt het je eigenlijk niet voorstellen. Op dit moment ga je mee in de snelheid van het leven. Je gezin, je baan, je sociale contacten en tussendoor hou je thuis alles draaiende. Je staat er niet vaak bij stil en dat hoeft ook niet. Maar soms wordt je geconfronteerd met hoe het dan wel zou zijn en dan hoop je dat je nog gezegend bent met een goede gezondheid, je man, je kinderen en hulp als je dat nodig hebt.

En dan zijn daar de reddende engelen. Een groot leger sterke vrouwen, die er altijd willen zijn voor mensen die hulp nodig hebben. Zij ondersteunen onze ouderen, die het niet meer alleen kunnen en daarnaast ook behoefte hebben aan een gewoon praatje en een kopje koffie.

Dit beroep is echt een roeping. En hoe meer ik erover nadenk, hoe meer respect ik krijg voor al die vrouwen (en mannen) die onze ouders en zieken met zoveel zorg en liefde omringen.

Ik kwam laatst iemand tegen die ook dit zware beroep heeft. Zij deelde met mij wat ze die dag allemaal beleefd had. Het was ontroerend:

'Mijn dienst zat er op. Ik was net thuis, trapte mijn schoenen uit en plofte op de bank. Het was een lange dag. 

En daar ging de telefoon. De vrouw van een 98 jarige client belde. Haar man was uit het bed gevallen. Kunt u misschien even komen helpen? 

En daar ga je dan. Schoenen weer aan en gas geven. Toen ik aan kwam zag ik de ontredderde blik in haar ogen. Op zo'n moment heb je maar 1 doel en dat is zo snel mogelijk helpen  Mijn 98 jarige client lag half onder het bed. Uiteindelijk heb ik 'm in zijn bed kunnen hijsen met een collega. Ik heb 'm toegesproken, gerust gesteld en nog even lekker toegestopt. Hij werd weer wat rustiger en keek mij aan met een dankbare blik. Hij pakte mijn hoofd vast met zijn mooie oude handen en fluisterde in mijn oor: u bent mijn engel'.

Als ze mij dit vertelt, zie ik dat ze trots is op haar baan, 'Het is een feest om bij mijn clienten te komen, ze zijn altijd heel dankbaar en we lachen veel. 'En weet je, het doet mij ook heel goed om mijn 'oudjes' lekker verzorgd achter te laten tot mijn volgende bezoek. Ik word er blij van en je krijgt een bijzondere band met deze lieverds'.

Na dit gesprek wist ik het zeker, jullie zijn gewoon engelen. Met zoveel toewijding en met zoveel bevlogenheid zorgen voor zieken of oude mensen.....wat zou het mooi zijn als nog meer mensen om zich heen kijken en zich een beetje verantwoordelijk voelen voor de medemens. Er zijn zoveel mensen die een klein beetje aandacht, een beetje hulp of gewoon een praatje nodig hebben. 

Ik hoop echt, dat als ik jullie ooit nodig heb, dat er dan ook zo'n liefdevolle engel in mijn buurt is....
ze bestaan echt......ik zal jullie koesteren, dat beloof ik.

xx 

Wasbordje dilemma

Ik ben een verwoed facebookster en kijk elke dag wel een paar keer. Wat mij de laatste tijd opvalt bij alle sport en gezond eten pagina's is dat je zonder suiker, gluten en weet ik veel allemaal moet eten. Daarnaast zie ik dan een lijf met een mooie vrouwelijke buik en daarnaast een gratenpakhuis met een wasbordje. 

Dat moet dan mooi zijn.... Ik zie dan toch liever een klein beetje vrouwelijke rondingen. 

Ik ben zelf gezegend met een redelijk strak lijf, ben keurig op gewicht maar daar sport ik hard voor. Natuurlijk let ik ook op mijn voeding. Door de week eet ik weinig koolhydraten en s'avonds maak ik een overheerlijke salade voor de lunch. Ik neem een stukje chocolade bij de thee en zondig af en toe. Door het sporten blijft echter alles redelijk in balans. 

Ik vraag me af en toe in alle eerlijkheid af 

' waar zijn deze vrouwen mee bezig'. Als je allergisch bent voor bepaalde stoffen snap ik dat je dat niet eet. Maar je mag toch gerust af en toe een snoepje of stukje chocolade, als je daar zin in hebt? 

Daarnaast is er al een tijd het fenomeen planking. In de sportschool, op Facebook en bij alle gezondsheidsbloggers wordt deze oefening veelvuldig aanbevolen. Ook ik moet er aan geloven in mijn Pilates les, maar om dat nu elke dag na het ontwaken te doen. Als ik s' morgens om half 6 mijn bed uit ga ben ik nog slaapdronken. Je moet dan op de grond gaan liggen en je gestrekt opdrukken. Ik geloof niet dat dit voor mij werkt. Volgens mij maak ik dan iedereen wakker met mijn gesteun, gehijg en gekreun. 

Ik zie daarnaast ook veel lekkere recepten voorbij komen, bereid met verse gesneden groente, geen vlees en echt verantwoord. Je zal toch maar de hele week werken en sportende kinderen hebben op de meest onmogelijke tijden. Als ik thuis kom en dit alles moet voorbereiden en snijden gaan we pas om 19.00 uur eten. Dus bij ons vaak de vers gesneden groente uit een zakje van Albert Heijn. Het schijnt minder gezond te zijn, zeggen de bloggers en de gezondheidsfreaks. Ik vraag me af hoe laat zij dan eten. 

Een stuk appeltaart zonder slagroom, zonder suiker, zonder bloem..... Sorry, dat is geen leven. En die American cheese cake eet ik ook op. 

Zuivel... Ook z'on discussiepunt. Ik ben er mee opgegroeid en groot geworden. Melk, de witte motor! Wij kregen vroeger elke dag een toetje in de vorm van vla, yoghurt of pudding. Mijn kinderen nemen regelmatig een glas melk of schaaltje yoghurt. En ik zit nog nog steeds aan de havermout s'morgens. Toetjes beperk ik voor mezelf, maar af en toe een heerlijk soft ijsje als ik aan het netflixen ben....goddelijk. 

Natuurlijk zijn er nieuwe inzichten en onderzoeken naar voeding. De tijd staat niet stil...maar om alles nu te laten vind ik echt te ver gaan. 

Volgens mij is de uitdaging gewoon om normaal te eten en met mate, lekker te sporten en te bewegen, maar af en toe gewoon lekker zondigen!! 

Want als je geniet wordt het leven een stuk leuker en van chocola schijn je je gelukkiger te voelen. 

Ik neem een heerlijk glas wijn en proost op het leven!! Morgenochtend naar de sportschool, dat dan weer wel, maar ook daar word ik vrolijk van.....

Fijn weekend ! 

Xx 

Jeroen

Je stond ineens in de woonkamer van mijn ouderlijk huis. Je was een vriend van mijn broertje. Je haar had je donker geverfd, kistjes onder je broek en je droeg een lange leren jas. Je zag er een beetje verwaarloosd uit. Toch had je een prachtige aanstekelijke lach en maakte het eigenlijk helemaal niet uit hoe je eruit zag. Je vertelde dat je bij je broer woonde. Je moeder was heel jong overleden en je vader had zich dood gedronken. Je oudere broer had zich over je ontfermd, maar kon door omstandigheden niet optimaal voor je zorgen. Eigenlijk was je veel te jong om voor jezelf te zorgen.

Mijn ouders besloten unaniem om je bij ons thuis te laten wonen.

Je werd door ons allemaal met open armen ontvangen. Na een half jaar zag je er weer verzorgd uit, korte haren, schone kleren en een lekker fris koppie. Mijn ouders zorgden ervoor dat je je school afmaakte en dat je voelde hoe het was om bij een gezin te wonen. Wij waren zo gek op je. 

Je had een speciale band met mijn ouders, zij hielpen je zo ontzettend veel. Mijn vader wekte je elke ochtend vroeg als je moest werken. Je was al die rust en regelmaat helemaal niet gewend, maar je bloeide op.  

Een paar jaar later ging je de deur uit. We hebben je nog een paar keer gezien, toen was het over. Je had zo'n enorme bindingsangst door je verleden, dat je alles achter je liet. 

Ruim 20 jaar later hoorden we dat je ernstig ziek was en dat je in een hospice lag. Je had nog wel een grote wens: je wilde mijn ouders dolgraag zien. Ik heb je een lange brief geschreven. Ik wist precies wat ik moest schrijven. Mijn pen schreef alle juiste bemoedigende woorden en gevoelens op. Ik heb zelden in mijn leven zo'n moeilijke brief moeten schrijven. 

Je hebt mijn brief nog gelezen en het ontroerde je zeiden mijn ouders. Helaas ben je daarna heel snel overleden. Ik hoopte dat mijn brief een ingang was om je nog even te zien, te spreken en je te knuffelen.  Helaas lieve Jeroen, die tijd hebben we niet meer gekregen. 

De begrafenis was in besloten kring. Ik heb nog wel een kaart gestuurd naar de liefde van je leven. Je was uiteindelijk na een turbulent leven toch heel gelukkig geworden.

Een week na je overlijden ontving ik een halve brief van je. Helaas heb je hem nooit kunnen af maken, je was te ziek. 

Ondanks dat heb je toch de moeite genomen om nog even aan ons te denken en veel van je herinneringen op te schrijven. Het voelde heel naar dat ik je niet meer kon bellen en kon troosten, maar ik respecteerde je beslissing. 

Dit is voor jou lieve Jeroentje. Jij bent in elk geval nooit uit onze gedachten geweest.
Dag lieve schat. 

Xx