Met het hele gezin op vakantie. Ijsjes eten ,zwemmen, uit eten en vuurwerk kijken in het prachtige Nice. De vakantiestemming zit er vast goed in. Het hele jaar heb je er naar uitgekeken. Fijn met je gezin, je kinderen en misschien opa en oma mee. En dan is er die bijzondere feestdag in Frankrijk. Ze vieren de vrijheid. Het vuurwerk is prachtig, je ziet de kinderen genieten. Mooi he mam. Ademloos en met grote ogen kijken ze naar het prachtige vuurwerk wat de lucht wordt ingeschoten. Ze zijn vast al wat moe. Rode konen van alle indrukken en rozig van de zon en het zwemmen. En dan wordt het geluksgevoel dramatisch beëindigd door een laffe daad. Niet te beschrijven en te bevatten wat er dan gebeurd.
Ik ben aan de buis gekluisterd, volg het nieuws elk uur. Waar moet het naar toe, waar eindigt dit.
Ik ga terug naar mijn jeugd. Was het toen zoveel beter? Ik denk aan de treinkaping, aan de terroristische aanslag in München, aan de IRA en aan ETA. De tijd is niet veranderd, het lijkt alleen of het zoveel vaker en heftiger gebeurd.
De hele wereld is eigenlijk altijd ondergedompeld geweest in dit soort laffe zinloze acties waar onschuldige kinderen en families slachtoffer van zijn geworden.
Maar wat als mijn dochter straks nietsvermoedend in een trein naar Amsterdam zit? En wat als mijn zoon genietend van een sportwedstrijd op een tribune zit met zijn vader? En wat als ik zelf een leuk concert bezoek. Moet ik mij daar van onthouden?
Mijn vader zegt altijd 'geen zorgen voor de dag van morgen'. Mooi en lief maar wat leven we in een ontspoorde wereld.
Ik hoop dat mijn kinderen later blijven strijden tegen onrecht en voor iedereen vrijheid ongeacht ras of huidskleur. Ik hoop dat laffe aanslagen hen bespaard zullen blijven en dat ze zich altijd blijven verzetten tegen dit nutteloze geweld.
Ik sla de krant maar weer dicht en besef me dat zoveel levens zijn beëindigd om niets. Kleine kinderen, gezinnen, totaal ontwricht door groot verdriet.
Ik kan alleen maar tegen de daders zeggen....en wat als........je kind omkomt, je je ouders moet begraven, je afscheid moet nemen van je lieve zus of broer, waar je mee opgegroeid bent.
Ik geloof in liefde en in de goedheid van de mens en blijf dat altijd doen. En als moeder zal ik altijd ongerust blijven....
Ik wens alle moeders, die zich af en toe ook zorgen maken, veel sterkte en wijsheid toe in deze bange dagen. Maar pluk toch de dag. Er is altijd wel iets moois te zien..... X
Geen opmerkingen:
Een reactie posten